مجتبی میرزاده؛ استعدادی شگرف با توانایی عجیب در بداهه‌نوازی با ویولون
آرش امجدی
به گزارش خبرنگار پایگاه اخبار ساخته‌ها؛ امروز دوشنبه بیست و ششم تیرماه 1402 خورشیدی، یکصدونوزدهمین روز سال جاری، برابر است با هفدهم جولای 2023 میلادی و بیست و هشتم ذی‌الحجه 1444 هجری قمری.
18 سال پیش در چنین روزی در سال 1384، مجتبی میرزاده ـ نوازنده ویولون و آهنگساز ـ بدرود زندگی گفت.
مجتبی ميرزاده در سال 1324 در کرمانشاه به دنیا آمد. میرزاده را به عنوان آهنگساز و تنظيمكننده قطعات برای اركستر میشناسند، ولی مهارتهای او در موسيقی فراتر از اين حدود است. تسلط فوقالعاده در نواختن ويولون و بعد از آن، سهتار و درک فطری از روش پرورش صحيح ملوديها و ظرافتهای صدای هر ساز در اركستر و انتخاب هارمونيهای مناسب، بافت هنری و شخصيت موسيقایی استاد ميرزاده را تشكيل می‌دهد. اين استعداد شگرف در محيطی سراسر مخالف با موسيقی به دنيا آمد و برای رسيدن به آرزوهای خود در اين رشته، سختترين راهها را پيموده است؛ چنان‌که نواختن ويولون را بدون هيچ استادی پيش خود آموخت و پس از ورود به تهران ـ در نيمه دوم دهه چهل خورشيدی ـ به عنوان نوازنده اركستر فارابی، با بزرگانی چون مصطفی كسروی و فريدون ناصری همكاری كرد و ساخت موسيقی متن چند فيلم را به عهده گرفت، از جمله؛ «درشكهچی» ساخته نصرت كريمی و نيز موسيقی متن برنامه تلويزيونی «كاف شو» به كارگردانی پرويز صياد.
موسيقی ميرزاده دارای ديناميزم ويژه و سليقه در انتخاب ملودی و آرايش سازها و صدای اركستر است. توانایی عجيب اين نوازنده بزرگ در بداهه‌نوازی با ويولون، جغرافيای بیمرز موسيقی وی را به روشنی تصوير میكند و توانایی‌های او را فراتر از محدودیت‌های هر سيستم موسيقایی شناختهشدهای قرار می‌دهد.
بخش ناشناخته شخصيت موسيقایی ميرزاده برای مخاطبان پايتختنشين او، دورانی است كه با خواننده بزرگ كرد ـ حسن زيرک ـ در راديو کردی كرماشان همكاری داشته است. ذهن او منبع بسيار غنی از ملودیهای اصيل زادبوم خويش بود، تا آنجا كه از اين لحاظ او را در جايگاه نخست قرار داده است. استاد میرزاده قطعات فراوانی را در واحد موسیقی صدا و سیما ساخته و تنظیم کرده که به خواست خودش، نامش بر روی صفحه شناسنامه نوار نیامده و در جریان انتقال صوتی آرشیو آن مرکز از آنالوگ به دیجیتال، نظر به فقدان نظام ثبت اطلاعات آثار در کشور ما، هرگونه امکانی برای شناخت این دست از آثار وی نیز از بین رفته است.
استاد مجتبی میرزاده ـ آهنگساز و نوازنده چیره‌دست ویولون ـ در 26 تيرماه 1384 در 60 سالگی در تهران شمع وجودش خاموش گشت.
بر سنگ گور او این سوک‌سروده از دکتر محمدعلی سلطانی ـ پژوهشگر، مورخ و شاعر کرمانشاهی ـ کنده شده است:
«امیر پنجه و ساز و نوا رفت، یقین دارم به دنبال صبا رفت، سزاوار صدای ساز و سوزش، نبُد گیتی به درگاه خدا رفت، ز سازش آید این آوا به گوشم، که افسوس و دریغا مجتبی رفت».
موزیک استفاده‌شده در این پادکست:
1.
تکنوازی: ویولون
نوازنده: مجتبی میرزاده
2.
ترانه: مریم بوکانی
خواننده: حسن زیرک
بازنویسی (بر اساس گفتگوی شفاهی با میرعلیرضا میرعلینقی)، تنظیم و اجرا: آرش امجدی
تهیه‌کننده رادیویی: انسیه سمیع پور
کانال تلگرام «دیروز همین‌جا»:
https://t.me/diroozhaminja
انتهای پیام/
