سنتز فرم و عقلانیت را در روند طراحی معماری

فناوری هوش مصنوعی (AI)^[1] در سال‌های اخیر به سرعت توسعه یافته است و از توانایی انسان در انجام وظایف خاص فراتر رفته است. در واقع در عصر جهانی شدن، معماران در کشورهای در حال توسعه باید گام‌های خود را همگام با آخرین پیشرفت‌های فناوری و طراحی محاسباتی هماهنگ نمایند. چرا که امروزه استفاده از نرم افزارهای مختلف در طراحی معماری به دانشجویان، معماران حرفه‌‌ای، دانشگاهیان آزادی عمل می‌دهد تا به شیوه‌ای بهتر و دقیق‌تر تجسم نمایند، در واقع این فناوری‌ها با پیشرفت‌های زیادی که داشته اند، در فرایندهای طراحی تغییرات چشمگیری را ایجاد نموده اند به نحوی که تا قبل از این رسیدن به این شیوه‌ها امکان پذیر نبوده است.

در اوایل دهه 1960، الكساندر (1967) كتابی بسیار تأثیرگذار با عنوان یادداشت هایی درباره سنتز فرم را منتشر نمود. و در آن کتاب الكساندر نیاز به عقلانیت را در روند طراحی نقل می‌كند. او معتقد است، اگر طراحی تعاملی مفهومی بین خواسته‌های زمینه و ناکافی بودن فرم باشد، ممکن است راهی برای بهبود آن با ایجاد یک تصویر انتزاعی از مسئله وجود داشته باشد. وی به عنوان یک ریاضیدان، نظریه مجموعه‌ها، تحلیل ساختاری و تئوری الگوریتم‌ها را به عنوان ابزاری برای پرداختن به مسئله طراحی معرفی کرد. به این صورت که مسائل مربوط به کیفیت را می‌توان با متغیرهای دودویی نشان داد. در صورت بروز اشتباه، متغیر مقدار 1 را و در غیر این صورت 0 را نشان می‌دهد. هر متغیر باینری مخفف یک نوع عدم تطابق بین فرم و زمینه است. این رویکرد با انبوهی از تحقیقات مرتبط درمورد این مسئله دنبال شد. با این حال، سهم الکساندر بسیار گسترده‌تر بود. وی رایانه‌ها را با پیشنهاد اینکه کدام جنبه از فرآیند طراحی قابل سیستم سازی است و کدام یک را می‌توان وارد فرایند طراحی کرد پیشنهاد داد كه فرآیند طراحی مستلزم تغییر مكرر ذهن (یا تغییر محدودیت‌ها، از نظر علمی) می‌باشد و یك سیستم باید اجازه دهد این تغییرات رخ دهد.

 یکی از زمینه هایی که رایانه می‌تواند برای یک معمار مفید باشد، تخصیص فضا، یافتن تعداد زیادی از طرح‌های ممکن در مرحله اولیه مراحل طراحی و انتخاب بهترین مورد برای توسعه بیشتر است. که تلاش‌های اولیه برای توصیف فضاهایی که ممکن است در داخل ساختمان براساس ابعاد، ترتیب و مولفه‌های دیگر مورد استفاده قرار گیرند، انجام شده و سپس کامپیوتر فضاها را مرتب میکند. در واقع (محققان در زمینه طراحی تولید محاسباتی از مدت‌ها پیش به دنبال رویکردهایی بودند که بتوانند رایانه را از یک ماشین تهیه کننده گنگ به یک عامل هوشمند مصنوعی که قادر به مشارکت در ایجاد طرح‌ها به عنوان یک شریک و همکار  یا به عنوان طراح اصلی است، تحقق بخشند این نوع هوش مصنوعی مبتنی بر عامل را به عنوان توانایی یادگیری و تفسیر تجربه برای رسیدن به اهداف در انطباق با انسان تعریف می‌کنند.

  تأثیر ایجاد چنین نمایشی می‌تواند برای رشته معماری شگفت انگیز باشد. این سیستم‌ها یا الگوریتم‌ها به عنوان یک همکار  در فرایند طراحی می‌توانند زمان کار را به طور چشمگیر کاهش دهند، کیفیت طراحی را بهبود بخشند و با کمک به معماران بتوانند طرح‌ها را با کارآیی بیشتری ارائه دهند. در نقش‌های مستقل تر، آنها ممکن است نقش معمار را از نو تعریف کنند، زیرا برخی از کارهای طراحی کاملاً خودکار می‌شوند. اگرچه پیشرفت در این عوامل با هوش مصنوعی محدود بوده است، اما پیشرفت‌های اخیر در تحقیقات هوش مصنوعی این توانایی را دارند که این رشته را به طور قابل توجهی به تحقق هدف مذکور  نزدیک نمایند 

انتهای پیام/