امنیت، تاب آوری و اطمینان به آینده، جایگزین زرق و برق در ساختمان ها

به گزارش اخبارساخته ها؛ امروز بازار مسکن ایران از لوکس‌گرایی فاصله گرفته و به سمت معیارهای جدیدی حرکت کرده است. آنچه امروز برای خریداران اهمیت دارد نه متراژ بالا و نماهای پر زرق ‌و برق، بلکه امنیت در شرایط بحرانی، استقلال انرژی و دسترسی پایدار به آب است. پرسش‌های خریداران تغییر کرده است؛ دیگر کسی درباره شیرآلات و سنگ کف نمی‌پرسد، بلکه دغدغه‌ها این شده که اگر برق رفت، آسانسور چگونه کار می‌کند؟ آیا مخزن آب در ساختمان پیش‌بینی شده و در صورت وقوع جنگ، فضایی برای پناه وجود دارد یا نه؟

حتی طراحی پناهگاه در ساختمان که تا چند سال پیش شبیه شوخی به نظر می‌رسید، اکنون به مطالبه‌ای جدی تبدیل شده است. هشدارهای پدافند غیرعامل، اخبار جنگ‌های منطقه‌ای و بحران‌های زیربنایی، این نگاه تازه را تقویت کرده‌اند. در برخی کلان‌شهرها نیز شهرداری‌ها ضوابط جدید ایمنی را وارد مقررات ساخت کرده‌اند.

در کنار پناهگاه، پنل‌های خورشیدی و مخازن ذخیره آب نیز به نماد خانه‌های «پایدار» بدل شده‌اند. افزایش قطعی برق و تعرفه‌های پلکانی سبب شده نصب پنل خورشیدی به انتخابی اقتصادی و در عین حال زیست‌محیطی تبدیل شود؛ انتخابی که می‌تواند هزینه‌های برق مشاعات، آسانسور و روشنایی را به صفر برساند. مخازن ذخیره آب هم دیگر تجملی محسوب نمی‌شوند، بلکه در شهرهای پرتراکم، به ضرورتی قطعی برای زندگی مدرن تبدیل شده‌اند.

اجرای این امکانات با چالش‌هایی مواجه است، در این راستا از یک سو با هزینه و فضای مورد نیاز و از سویی دیگر با مقاومت ذهنی برخی مجریان و ناظران مواجهیم. پناهگاه دست‌کم به ۱۲ تا ۲۰ مترمربع فضا نیاز دارد و پنل‌های خورشیدی نیازمند پشت‌بامی مناسب‌اند. با این حال، مهم‌ترین مانع، «ذهنیت سنتی» است که می‌پرسد چرا باید کاری انجام شود که در مقررات نیامده است؟ با وجود این مقاومت‌ها، بازار به سمت الگوی تازه‌ای پیش می‌رود؛ الگویی که در آن مفهوم «پسابحران» وارد طراحی پروژه‌ها شده است.

امروز ساختمانی که بتواند ۷۲ ساعت بدون برق، آب و گاز دوام بیاورد، دیگر یک انتخاب لوکس نیست، بلکه ضرورتی برای آینده‌ای پرریسک به شمار می‌آید. در این مسیر نقش دولت نیز تعیین‌کننده است. در بسیاری کشورها، برای توسعه انرژی‌های تجدیدپذیر و ذخیره‌سازی منابع، یارانه و تخفیف‌های مالیاتی در نظر گرفته می‌شود. اما در ایران چنین مشوق‌هایی وجود ندارد و همین خطر محدودشدن این امکانات به پروژه‌های لوکس را افزایش داده است.

از منظر اقتصادی، افزودن چنین ویژگی‌هایی حدود پنج تا هشت درصد به قیمت تمام‌شده مسکن می‌افزاید. با این حال، صرفه‌جویی در هزینه‌های انرژی و افزایش ارزش ملک باعث می‌شود این سرمایه‌گذاری در ۲ تا سه سال بازگشت داشته باشد؛ بنابراین این امکانات نه هزینه اضافی، بلکه سرمایه‌ای بلندمدت برای خریداران است.

انتهای پیام/

منبع خبر: ایرنا