اجزای تشکیل دهنده شیرآلات

 به گزارش اخبار ساخته ها؛ به طور کلی شیرآلات از دو جنس آلیاژهای برنج یا سرب خشک ساخته می‌شوند و تنها روکش‌های آنهاست که تفاوت‌های ظاهری در آنها ایجاد می‌کند. از میان این دو جنس برنج بهتر از سرب خشک عمل می‌کند. زیرا سرب پس از مدتی دچار خوردگی شده و علاوه بر آن از نظر بهداشتی نیز زیانهایی را در پی خواهد داشت.

 به همین دلیل این نوع شیرآلات از نظر استاندارد مورد تایید نیستند و غیر بهداشتی محسوب می‌شوند. مطابق استاندارد ۶۶۷۹ و ۱۵۴۶ کلیه قسمت‌های فلزی بکار رفته در ساخت شیرآلات بهداشتی (به استثنای دستگیره) از آلیاژ برنج باید باشند.

در هر صورت قطعات در تماس با آب نباید از آلیاژ برنجی با بیش از ۲/۵ درصد سرب باشند. انواع روکش‌هایی که برای شیرآلات کاربرد بیشتری دارند عبارتند از: برنج، برنز، مس و استیل که از میان آنها اگر استیل استنلس اصل باشد، از دیگر اجناس بهتر است. چرا که هم مقاومت بهتری در برابر پوسیدگی دارد و هم به خاطر ظاهرش کمتر لکه‌های آب را نشان می‌دهد و از لحاظ زیبایی هم مناسب‌تر است.

سایر موار هم مثل برنز یا مس تنها آبکاری برنز و مس هستند و بیشتر جنبه تنوع بخشی دارند و شاید به خاطر رنگ زرد یا قرمزی که دارند حس نوستالژیک به خریداران بدهد.

کلیه مواد مورد مصرف در ساخت شیرآلات بهداشتی که در تماس با آب هستند، باید از جنسی انتخاب شوند که در مقابل آب تا دمای ۹۰ درجه سانتیگراد و محیط استفاده مقاوم بوده و حین مصرف هیچگونه خوردگی نسبت به سایر قطعات مورد استفاده در شیر نداشته باشند. همچنین نباید سمی بوده و هیچگونه تغییر در کیفیت ظاهر و رنگ، بو و طعم آب آشامیدنی مصرفی ایجاد کنند. در ضمن نباید منجر به رشد باکتری‌ها و به خطر انداختن سلامت انسان شوند.

سطوح خارجی آب کروم داده شده است .بعد از جنس فلز مورد استفاده در شیرآلات، آبکاری دارای اهمیت فراوان است که می‌تواند در مقاومت شیر تاثیر بسزایی داشته باشد و هرچه کیفیت آبکاری بهتر باشد شیرآلات دیرتر فرسوده می‌شوند. مثلاً اگر شیرآلاتی دارای آبکاری ۲۵ میکرونی باشد و روکش آن هم استیل واقعی باشد، از نظر کیفی عمری بسیار طولانی خواهد داشت. حداقل ضخامت آبکاری برای نیکل ۱۰ میکرون و کروم ۰/۳ میکرون است. در مورد شیرهای مخلوط آب گرم در سمت چپ و آب سرد در سمت راست قرار دارد.

جنس شیرآلات بهداشتی

به‌طور کلی شیرآلات بهداشتی دارای دو بخش عمده یعنی پوسته داخلی (پایه اصلی شیر) و پوشش خارجی است که در بخش داخلی تولیدکنندگان با توجه به سفارش‌هایی که دارند معمولا از آلیاژ برنج یا سرب خشک استفاده می‌کنند. این در حالی است که رعایت مسائل بهداشتی باعث شده اکثر تولیدکنندگان امروزه از خیر سرب خشک گذشته و بیشتر به استفاده از آلیاژ برنج فکر کنند، چون سرب در صورتی که آبکاری شیر بخوبی انجام نشود در مقابل آب به مرور زمان حل می‌شود و آلودگی‌های خطرناکی برای افراد ایجاد می‌کند.

در بخش خارجی یا همان پوشش خارجی شیرهای ساختمانی نیز که توجه اکثر ما را به خود جلب می‌کند، معمولا کارخانه‌ها از فلزاتی همچون برنج، برنز، مس یا استیل استفاده می‌کنند که معمول‌ترین نوع آبکاری استیل است و دیگر فلزات برای سفارش‌های خاص و منحصربه‌فرد استفاده می‌شوند. اما بهترین نوع آبکاری در بازار به PVD معروف است.

در این نوع آبکاری شرکت تولید‌کننده، بخش خارجی شیرها را به وسیله اتم‌های باردار فلز مورد نظرش مثل کروم، برنز یا هر فلز دیگری که سفارش داده شده باشد، بمباران می‌کند تا به‌طور شیمیایی سطح فلز پایه (فلز بدنه شیر) با فلز مورد نظر پوشیده شود که به آن فرآیند رسوب‌سازی با بخار می‌گویند. با این روش علاوه بر افزایش طول عمر شیر، کیفیت آن در مقابل ساییدگی، خوردگی، زنگ‌زدگی و ده‌ها مورد دیگر تضمین خواهد شد.

ساختمان شیرآلات بهداشتی

اغلب شیرها در ساختمان دارای اجزایی هستند که بین آن‌ها مشترک است:

بدنه (body)

دیسک (disc) که در شیرهای توپی و مخروطی همان توپ یا استوانۀ مخروطی است.

نشیمنگاه (seat) محل نشستن دیسک یا واسط بدنه و دیسک است. اغلب از جنس نرمی ساخته می‌شود تا کار آب‌بندی را انجام دهد.

دسته (stem) و فلکه (handwheel): فلکه با دسته به دیسک وصل می‌شود؛ معمولاً با چرخاندن فلکه شیر باز یا بسته می‌شود.

شیر یکطرفه که به‌طور خودکار تنها اجازۀ جریان در یک سو را می‌دهد، اجزای دسته و فلکه را ندارد.

انتهای پیام/

منبع خبر: صما